en ik weet het wel

Het is nu Donderdag de 21ste van juni,
dochter is sinds gister eigelijk alweer beter, ik heb haar thuis gehouden zodat ze eerst op krachten kon komen na 2dagen braken,wat haar tamelijk uitput
vandaag,ja kinderen zijn veerkrachtig, is ze weer helemaal happy en ok,
maar ik niet, ik lijk weer iets dieper te zijn weggezakt
ik heb geen lol meer in mijn leven,...ik ben moe, en alles wat ik wil is een strijd,die ik veelal aan angsten verlies
en dan kijk ik nara mijn kinderen, en ik snap niet dat ik het zo moeilijk vind om gewoon mijn dochter naar school te brengen
ik wil niet zo leven, ik wil die dijk van een moeder zijn, ik wil kunnen bieden wat een moeder van nature biedt, de veiligheid en zekerheid op een tamelijk normaal leven
maar ik zie alles weg ebben
wer de diepte in
heb het gevoel dat ik op het punt sta echt stapel gek te worden
waarom leef ik zo in onrust??? en waarom geeft de deur uit moeten me nog meer onrust ?
waarom is dat zo een strijd?..

heb een pgb aangevraagd, hoop dat het allemaal snel rond is,alle papierwerk tot dusver is iig weg,en het enige dat me nu rest is afwachten,hop dat zowel ik als zoon een pgb krijgen, ik ga mijn gebruiken om er hulp voor in te kopen waar ik iets aan heb,
iemand die langskomt,minstens 1maal per week, liefst meer, om er met me uit te gaan,..al iks het tot de hoek,. ik moet dit patroon doorbreken , ik moet weer meer zelf kunnen
op dit moment weet ik dat juist deze week, ookmijn PMS een groot deel uitmaakt van alle onrust, de week van de pms is een hel te noemen
ik gebruik wel medicatie op voorschift van de huisarts om de hhormoonhuishouding wat te reguleren,maar het lijkt niet genoeg, ik gebruik de anticonceptie pil en daarbij neem ik elke dag 2 pyridoxine pillen, het lijkt allemaal weinig uit te maken helaas,

mijn angst voor medicatie maakt mijn leven ookal niet eenvoudiger
er is mij meermaals medicatie voorgeschreven tegen angsten en depressie,maar ik flip daar echt helemaal van, dat geeft me dusdanig veel meer spanning dat ik dan ook nog eens slecht slaap, en echt pijn heb van de letterlijke fysieke spanningen die er ontstaan
en ik WIL het wel anders , ookal heb ik het gevoel dat de meeste mensen denken dat ik het allemaal wel best vind zo, en dat zoet pijn, te weten dat mensen zo over je kunnen denken,
zouden mensen echt niet inzien dat opgesloten zitten in angsten een hel is.
ach, dat maakt me ook eigelijk niets uit, ze denken maar ... zolang ik me kids maar heb,..want zonder hun zou ik niet kunnen

goddank kwam mijn zus als bij toeval bij mij aanwippen,...even iets langsbrengen ..
en ik barstte in tranen uit, had even geen grip meer op mijn emoties,..
ze hield me vast, was fijn om even vast gehouden te worden , kan me niet heugen waneer ik voor het laatst een knuffel gehad heb , behalve de dagelijkse knuffels van mijn kids uiteraard
zus heeft dochter naar school gebracht, goddank! want die kleine meid wilde echt zooo graag naar school ..
het is donderdag,..dat wil zeggen dat ik haar dus moregn oook naar cshool brengen moet,en halen,..
dan is het weekend,.. kids naar papa, die jarig is, en waar de kids en ik samen leuke kadoos voor gekocht hebben (online)..
heb het geluk dat me ex niet helemaal zich voor me afsluit, en dat als ik een sms stuur met de vraag of hij even een boodschap mee nemen kan ,dat dat meestal wel goed komt..
ik ben onrustig nu, ben ook moe,..
ik ga maar eens even huishouden enzo
moet even bezig zijn
hoop dat er snel hulp is, ik wil er zo graag even tussen uit